‘We zijn een hecht gezin,’ vertelt Chantal (55) trots. Samen met haar man Peter (45) biedt ze al meer dan tien jaar een warm en veilig thuis aan Tessa en Milan. De broer en zus kwamen als kleuters bij hen wonen nadat hun biologische ouders niet meer voor hen konden zorgen.
De namen in dit verhaal zijn fictief, zodat hun privacy gewaarborgd blijft.
Hoe het begon
Chantal en Peter woonden samen met hun twee kinderen, Bryan en Demy. Via haar werk in het speciaal onderwijs kwam Chantal in aanraking met pleegzorg. ‘Ik heb thuis gevraagd wat iedereen ervan zou vinden. Toen er positief werd gereageerd, hebben we ons aangemeld.’ Kort daarna kwamen Tessa en Milan in hun leven. Tessa was toen zes, Milan vier.
Het gezin bereidde zich zorgvuldig voor op deze grote stap. ‘We hebben van tevoren veel overleg met z’n vieren gehad en dat zorgde ervoor dat we als gezin echt klaar waren voor de komst van Tessa en Milan.’ Zoon Bryan woonde inmiddels al op zichzelf. Hun dochter Demy, destijds 17 jaar, was erg enthousiast over de komst van de twee kinderen. ’Ze vond het heel leuk dat zij erbij kwamen,’ herinnert Chantal zich.
Een stabiele thuisbasis
Vanaf het begin was het doel van Chantal en Peter om Tessa en Milan een zo normaal mogelijk leven te bieden. ’We zijn een hecht gezin. We eten altijd samen en delen veel met elkaar,’ vertelt Chantal trots. ‘We hebben de grootste lol en doen veel samen, zoals hiken of gewoon leuke dingen in het weekend. De kinderen horen er echt bij. We zijn onder andere op vakantie geweest naar Scandinavië. Het was prachtig om te zien hoe ze daarvan genoten.’
De band met de biologische ouders
Er is regelmatig contact met de biologische ouders: ‘De kinderen zien hun ouders nog één keer in de acht weken,’ vertelt Chantal. ‘We hebben goed contact. Peter deelt foto’s via een online album, zodat de biologische ouders ook kunnen zien hoe het met de kinderen gaat.’
Uitdagingen
‘Kinderen uit een moeilijke jeugd blijven beschadigd,’ legt Chantal uit. Milan heeft moeite met emoties. En Tessa vindt het lastig om zich te hechten. Ze droeg in haar jonge jaren veel verantwoordelijkheid. ’Toen ze in het meeleefgezin kwam, bleef ze haar broertje extreem in bescherming nemen, want dat was ze gewend.’ Chantal benadrukt hoe belangrijk geduld is in dit soort situaties. ‘Je moet er zonder verwachtingen ingaan. Het is prachtig om te zien hoe ze zich uiteindelijk hebben ontwikkeld.’ Tessa leerde dankzij haar leraren op school om haar eigen mening te vormen. Chantal vertelt: ‘De eerste keer dat ze tegen mij in durfde te gaan, was ik zo trots! Ze liet me weten dat ik iets verkeerd had gezegd. Dat moment zal ik nooit vergeten.’ De gezinshulpverlener komt regelmatig langs bij het gezin. Chantal vertelt: ‘Het is enorm fijn om te sparren. En het is goed dat er zicht blijft op het welzijn van de kinderen.’
De toekomst van Tessa en Milan
Tessa, inmiddels 18, zet haar eerste stappen naar zelfstandigheid. Ze loopt stage bij Philips, waar ze het enorm naar haar zin heeft. Ze wil uiteindelijk op zichzelf wonen en wij proberen haar daar zo goed mogelijk op voor te bereiden.
Milan, die nog thuis woont en speciaal onderwijs volgt, is sterk gehecht aan zijn meeleefouders. Chantal en Peter denken na over de toekomst en overwegen een kangoeroewoning, waarbij Milan in een eigen deel van het huis kan wonen, maar toch dicht bij hen blijft. ‘Hij is kwetsbaar, en we willen er voor hem blijven’, vertelt Chantal.
'Wij leren ook van hen. Milan is altijd vrolijk en positief en Tessa heeft veel doorzettingsvermogen.'
– meeleefouder Chantal
Het leven als meeleefouder: advies voor anderen
Chantal heeft in de loop der jaren veel geleerd over wat het betekent om meeleefouder te zijn. ‘Je moet je realiseren welke problematiek deze kinderen met zich meebrengen,’ benadrukt ze. ‘Het gedrag van de kinderen moet je niet als een persoonlijke aanval zien. Ze kunnen er vaak niks aan doen. Het vraagt geduld, begrip en vooral veel liefde. En realiseer je heel goed dat het niet voor even is. De kinderen worden echt onderdeel van je familie. Vroeger waren het twee extreem bange kinderen. Ze hebben zich ontwikkeld tot twee prachtige kinderen met veel zelfvertrouwen. Wij leren ook van hen. Milan is altijd vrolijk en positief en Tessa heeft veel doorzettingsvermogen. Dat maakt het allemaal de moeite waard en we gunnen ze dit warme nest.’